jueves, 4 de diciembre de 2008

descubriendo...

En aquellos años en que cualquier pelea de amigas, discusión con el novio o broncas con los padres, para mi suponía toda una catástrofe nacional, el fin de todo...¡parecía que el mundo se paraba por mi drama personal! Menos mal que la ofuscación duraba poco, y menos mal que en casa me hacían ver las cosas con objetividad, tipo "¿pero vas a seguir así por esta tontería?" o "¿pero tú crees que merece la pena enfadarte y llevarte este mal rato para nada? Con el tiempo te darás cuenta de cuáles son las cosas importantes, por las que sí valdrá la pena que te preocupes...pero no por esto mujer..."
Ahora, miro atrás, y sonrío al recordarlo. Me siento tan bien por todo lo que he vivido, bueno y malo, y por lo que he aprendido.
Ahora es cuando más cosas estoy descubriendo de mi misma, y una de ellas es que no se de rencores, es algo que no se sentir, ni tampoco me enseñaron...y me siento muy feliz esta semana por el descubrimiento personal, porque creo que quienes lo conocen no lo pasan bien. Después de un desengaño, he sentido dolor, rabia, pero igual que vinieron se fueron. Pero el rencor creo que nunca se va...

16 comentarios:

  1. Enhorabuena por tu descubrimiento personal!
    En esos años se vive todo al 100%. No hay terminos medios: o todo es muy bueno o todo es muy malo. Sentimientos a flor de piel, y hormonas revolucionadas.
    Que tengas buen dia!

    ResponderEliminar
  2. no he estat mai de sentiments de rancúnia massa forts. potser de molt i molt petit una miqueta. crec que és una bona opció enfadar-se el menys possible per les petites tonteries.

    ResponderEliminar
  3. No vale la pena cogerse enfados que no llegan a ninguna parte!! Se vive más mejor! besitos

    ResponderEliminar
  4. Buen apunte! Opino que aprender a relativizar es aprender a vivir mejor. Es verdad que de mas jovencita, una mínima discusión o desencuentro, suponían un infortunio de magnitudes descomunales... Con los años nos vamos volviendo prácticas (y o que nos queda). Imagino que el alma se va acorazando, espero (por otra parte) que no llegue a hermetizarse del todo.
    Un saludo

    ResponderEliminar
  5. lastienditas: Gracias :)
    òscar: de petits tot és tan diferent... :)
    teresa: y tanto ;)
    yo: eso es! más prácticas, pero como tú dices tampoco vayamos a irnos al otro extremo! :)

    ResponderEliminar
  6. Rencor, es recordar al otro de un mal modo,es retenerlo sin dejarlo partir,es no asumir nuestra libertad, que podemos amar,sin lastimar, y sin que nos lastimen.

    ResponderEliminar
  7. huy que difícil reconocer, pero hasta hace poco creía que me enfadaba, explotaba de inmediato y que todo iba bien!! (por cosas q lo valen!!)

    pero se me han aparecido unas personas (del pasado) que pensé que habían dejado una huella mínima, pero analizando tu post asocio ese sentimiento a algo mas parecido al rencor

    :s
    que me ha dao miedo!!

    que será q no puedo borrar instantes difíciles?

    ResponderEliminar
  8. Hola.He llegado a tu blog de casualidad y la verdad que me ha gustado bastante.
    Bueno,sobre tu entrada,pués si,hay dias buenos y malos.Los días malos son como un torbellino, vienen llenitos de enfados,cabreos,roles emocionales..Pero,también pienso que todo pasa.Yo creo que también soy de las que perdono y sigo adelante,pero aún así,no puedo remediar de pensar,que quien me haga una,ya nunca lo puedo volver a mirar con la misma cara de siempre,por que ya nada sera igual.Por lo tanto,perdono,pero lo tengo encuenta,por lo que pueda pasar.

    saludos de ANGELICA BLACK.

    ResponderEliminar
  9. eduprecidente (con c): me encanta eso que dices y cómo lo dices! pienso igual que tú :)
    Pequitas: bueno pequitas, tal vez tu experiencia fue taaan mala que es difícil de olvidar, pero ya pasó, y como dice una canción de Bebe "hoy voy a mirar palante que pa atrás ya me dolió bastante...", besitos guapa!
    Angelica: Bienvenida!! gracias por compartir tu opinión! besos

    ResponderEliminar
  10. Me alucina... los descubrimientos personales son puntos seguidos antes de cambiar de dirección, super necesarios, algo que siempre, siempre nos ayuda a crecer, y por tanto a ser mejores personas.

    Cariños

    C.

    ResponderEliminar
  11. WaáH!

    nUevamente me vUelvO a encOntrar en cada rEnglOn de tU entrada =)

    pff! cada cOsita cOn la qUe UnO se caia hasta El sUelO mismO vdd?
    ja!

    Cuidate mUchO bOnita!
    mUUUUUa

    ResponderEliminar
  12. A tu el que et passa és que estàs madurant.Amb el temps s'apren que no podem agradar a tothom i que no serveix de res acumumular emocions negatives
    Un petó

    ResponderEliminar
  13. peperina: eso creo yo también... ;) besitos
    muñeca de trapo: qué bien que te identifiques!! besitos guapa!
    Bolero: és una gran veritat!!! petonets

    ResponderEliminar
  14. Ojalá me enseñases a vivir la vida sin sentir rencor. Me han hecho muchísimo daño y he descubierto, para mi disgusto, que el rencor es un sentimiento que no se va ni con agua hirviendo... y al primero que duele es a mí mismo.

    Besos, paisana.

    ResponderEliminar
  15. ♫ porque un alma que alberga sentimientos viles no brilla ♪

    Paso a saludar :)

    Espero tengas un bonito domingo.

    ResponderEliminar
  16. Mario Alonso: ojalá pudiera decirte que es un método que conozco infalible y que seguro que te iba a funcionar...ojalá!! pero tal vez tu desengaño es tan grande que los consejos que te puedan dar no hagan más que hacerte sentir más rabia e impotencia. Mario, quizás sea muy reciente tu mal, quizás ha de pasar un tiempo para poder ver las cosas con más claridad y objetividad, espero que sea así
    besos :)

    eika: Qué bonito eso que dices!!
    Bienvenida y gracias por pasarte a saludar! :)

    ResponderEliminar

diferentes vuelos...